نویسنده: م.آزاد

تفاوت تلویزیونها:

این روزها معمولا در هر خانه‌ای یک تلویزیون Full HD پیدا می شود که رزولوشن ۱۰۸۰p دارد، یا به عبارت دیگر از تعداد ۱۹۲۰ در ۱۰۸۰ پیکسل تشکیل شده‌اند. در‌ واقع، ۱۹۲۰ پیکسل افقی در ۱۰۸۰ ردیف عمودی کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند تا تلویزیون قادر به نمایش تصاویر HD (وضوح بالا یا High Definition) باشد. منظور از استاندارد HD TV این است که نمایشگر قادر است تصویری با رزولشن ۱۲۸۰ در ۷۲۰ پیکسل نمایش دهد، استانداردی که به اختصار ۷۲۰p هم خوانده می شود. البته استاندارد ۷۲۰p هم قدیمی شده و بیشتر تلویزیون‌های جدید حداقل از استاندارد فول اچ دی «FULL HD» بهره می‌برند. این استاندارد با اصطلاح ۱۰۸۰p هم شناخته می‌شود که باید دقت کرد حرف p در آن مخفف Progressive یا پیش‌رونده است.

HDR

توجه داشته باشید که این استاندارد را نباید با ۱۰۸۰i اشتباه بگیرید چرا که حرف i در آن مخفف interlaced یا یک‌ در‌ میان است. برای فهمیدن این دو استاندارد باید توجه داشته باشید که ابعاد نمایشگر در هر دوی آنها برابر است: ۱۹۲۰ خط عمودی و ۱۰۸۰ خط افقی. در استاندارد ۱۰۸۰p هنگام ساخته شدن تصویر هر قاب، خط‌های افقی یکی پس از دیگری روشن می‌شوند و تصویر مورد نظر را می‌سازند.

ولی در استاندارد ۱۰۸۰i این خطوط یک در میان روشن می‌شوند و هر قاب تصویر فقط به کمک خطوط زوج یا خطوط فرد پدید می‌آید. به همین دلیل است که در استاندارد ۱۰۸۰i رزولشن تصویر عملا نصف می‌شود. ویدیوهای ۱۰۸۰i به صورت مشبک یا Interlaced ارسال و دریافت می‌شوند، حرف i در انتهای عبارت ۱۰۸۰i نیز به همین موضوع اشاره می‌کند. بنابراین با وجود اینکه سرعت ویدیو ۳۰ فریم در ثانیه است، ۶۰ فیلد وجود دارد. منظور از فیلد در عرصه‌ی ویدیو مجموعه‌ای متشکل از خطوط افقی فرد یا زوج یک فریم است. در حقیقت هر فریم تصویر از دو فیلد تشکیل شده و لذا در ویدیوهای ۱۰۸۰i هر کدام از فیلدها رزولوشنی برابر با ۱۹۲۰ در ۵۴۰ پیکسل دارند و نصف یک فریم کامل را تشکیل می‌دهد.

با داشتن ۶۰ فیلد، ۳۰ فریم کامل ایجاد می‌شود و تلویزیون‌ها با‌ ترکیب ۶۰ فیلد، ویدیوهای ۱۰۸۰i را نمایش می‌دهند. از همین خاصیت برای نمایش ویدیوها در تلویزیون‌های ۶۰ هرتزی استفاده می‌شود. البته باید اعمال پردازشی خاصی روی ویدیو صورت بگیرد تا کاربر تصویر را به شکل صحیحی مشاهده کند. در واقع Interlace تکنیک مناسبی است برای انتقال تصاویر باکیفیت بدون نیاز به پهنای باند زیاد، چون تصویر در دو مرحله شکل می‌گیرد و در هر مرحله نصف پهنای باند مورد نیاز برای هر فریم استفاده می‌شود. Interlace در ابتدا برای تلویزیون های CRT طراحی شد. پس از حل مشکل پهنای باند و بوجود آمدن تصاویر HD روش Progressive Scan جای Interlace را گرفت.

 

اصطلاح ۴k به نمایشگرهایی اشاره دارد که رزولشن افقی (یا تعداد خطوط عمودی آن) تقریبا چهار هزار پیکسل باشد. این استاندارد می‌تواند کمی گمراه‌کننده باشد، چون تا اینجا برای نامگذاری استانداردهای ۷۲۰p و  ۱۰۸۰p از رزولشن عمودی (یا تعداد خطوط افقی) استفاده کرده‌ایم. در حال حاضر یکی از رایج‌ترین رزولشن‌هایی که به عنوان ۴k معرفی می‌شود، در واقع UHD-1 است. UHD-1 با عبارت‌های ۴k UHD و گاهی ۲۱۶۰p هم شناخته می‌شود و رزولشن آن عبارت است از ۳۸۴۰ در ۲۱۶۰ پیکس. استاندارد دیگری که شاید گاهی به گوشتان خورده باشد، استاندارد فول اولترا اچ دی (Full Ultra HD) است که اغلب ۸k خوانده می‌شود. تصویر در این استادارد با ۷۶۲۰ در ۴۳۲۰ پیکسل پدید می‌آید. در حال حاضر تلویزیون‌های اندکی هستند که چنین رزولشنی دارند و در رده‌های بالا و گران قیمت بازار تلویزیون قرار می‌گیرند. بد نیست بدانید کوچک‌ترین تلویزیون ۸k موجود ۵۸ اینچ قطر دارد.

آیا وقت خرید تلویزیون UHD رسیده است؟

پاسخ کوتاه این است که فعلا نه، اما در آینده شاید این استاندارد فراگیر شود. گذشته از قیمت بالای تلویزیون‌های این رده، هنوز محتوای ویدیویی چندانی در دسترس نیست که با رزولوشن‌های تلویزیون های UHD سازگار باشد. تماشای فیلم‌های بلوری و ویدیوهایی با کیفیت ۱۰۸۰P هم نمی‌تواند حداکثر کیفیت این تلویزیون‌ها را به نمایش بگذارد (به عبارت دیگر، اگر تلویزیون شما ۴K باشد، به این معنا نیست هر چیزی که می‌بینید، رزولشن ۴K خواهد داشت). نکته‌ی دیگر این که حتی هنگام تماشای ویدیوهای ۴K در این نمایشگرها، نمی‌توانید متوجه کیفیت شوید. البته اگر در فاصله‌ی چند سانتی‌متری یک تلویزیون ۸۵ اینچی بایستید و چشمان قدرتمندی داشته باشید، آن وقت ممکن است متوجه تفاوت بشوید. اما در فاصله‌های دورتر و با نمایشگرهای کوچک‌تر و با قدرت‌دید پایین‌تر، متوجه تفاوتی در کیفیت تصویر ۴K و فول اچ دی نخواهید شد.

در بسیاری از این موارد، تفاوت اگر هم وجود داشته باشد، ناچیز است. بنابراین تقبل هزینه‌ای بالا برای بهبود ناچیز و نامشهود در کیفیت، کار غیر‌منطقی است. سرویس‌های استریم ویدیو مثل نت فلیکس و آمازون پرایم، کم‌کم کار خود را در این زمینه شروع کرده‌اند و مایکروسافت هم با اکس باکس وان اس و بازی‌های انحصاری جدیدش قصد دارد HDR را عمومی سازد اما حجم محتوا آنقدری نیست که بتوانید رویش حساب باز کنید. ۴K و HDR لزوما همگام با هم نیستند، گرچه بهترین تلویزیون‌های موجود در بازار فعلا ۴K HDR هایی هستند که قیمت اندکی هم ندارند. اگر قصد دارید یک ست تلویزیون خوب با ویژگی‌های فوق خریداری کنید باید حدودا بین ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ دلار هزینه کنید که اصلا ارزان نیست.

تکنولوژی HDR

نکته‌های دیگری هم وجود دارد که بد نیست به آنها هم توجه کنید. برخی از تلویزیون های UHD (و نه همه‌ی آنها) امکانات و قابلیت‌های دیگری دارند که شاید شما را برای خرید راضی کنند. یکی از این موارد استادارد جدیدی است که با عنوان HDR شناخته می‌شود و نمایشگرهای سازگار با این استاندارد، گستره‌ی رنگی وسیع‌تری (بیش از یک میلیارد رنگ) دارند. در حال حاضر نمایشگرهای UHD یا ۴k که با این استاندارد سازگارند، با عنوان Utr HD Premium هم شناخته می‌شوند. اما منظور از HDR چیست؟

HDR مانند بسیاری از این استانداردها، مخفف اصطلاح خاصی است و اشاره به دامنه دینامیکی وسیع دارد. دامنه دینامیکی عبارت است از میزان تفاوت روشنایی بین تاریک‌ترین و روشن‌ترین نقطه‌های تصویر. وسیع‌تر بودن این دامنه به این معناست که قسمت‌های تیره تصویر سیاه‌ترند و قسمت‌های سفید روشن‌تر. شاید به نظرتان برسد که این موضوع به کنتراست تصویر هم ربط دارد که درست است، اما قضیه فقط در کنتراست خلاصه نمی‌شود و پای رنگ‌ها هم در میان است. برای آنکه نمایشگری HDR باشد، به کنتراست و گستره‌ی رنگی ویژه‌ای نیاز دارد.

کنتراست و گستره‌ی رنگی HDR 

کنتراست، در اصل نسبت میزان روشنایی، روشن‌ترین بخش تصویر به تیره‌ترین بخش آن است. هر‌چه این نسبت بیشتر باشد، تصویر در اصطلاح «دینامیک» بیشتری خواهد داشت.

در محاسبه‌ی کنتراست، نسبت مهم است نه دقیقا میزان روشنایی و تیرگی. به همین دلیل است که برای نمایشگرهای HDR از دو کنتراست متفاوت استفاده می‌شود. در استاندارد اول لازم است روشن‌ترین بخش تصویر بیش از هزار نیت روشنایی داشته باشد و تیره‌ترین قسمت کمتر از پنج‌صدم نیت. در استاندارد دوم روشن‌ترین قسمت تصویر باید بیشتر از ۵۴۰ نیت روشنایی داشته باشد و تیره‌ترین بخش نیز باید پنج صد‌هزارم نیت باشد. اما از نظر گستره‌ی رنگی، نمایشگرهای HDR باید بتوانند رنگ‌های بیشتری به نمایش بگذارند.

 

تا همین اوخر، بیشتر محتواهای ویدیویی و نمایشگرها (مانند دیسک بلوری و تلویزیون های اچ دی) با فضای رنگی هشت بیتی (استانداردی به قدمت ۲۵ سال) سازگار بودند که در این فضای رنگی امکان تولید حداکثر ۱۶ میلیون رنگ در آن وجود دارد و نتیجه این که نمایشگرهای HDR می‌توانند تصاویری نزدیک‌تر به واقعیت به نمایش بگذارند، البته به این شرط که محتوایی هم که در آنها به نمایش در می‌آید، با استاندارد HDR سازگار باشد.

منبع